Diaspora blues on stage, showing us the interconnectedness of our experiences, our longing for a place to rest our heads, old, new, multiple, welcoming, rejecting, perfectly imperfect homes".

-Clarice Gargard (Amsterdam ITA)

"Kings come home, left me in tears of longing. A story about how we Black people of the diaspora are connected to our motherland through this longing. Regardless of whether we ever set foot there, were forced to leave her as children or she was taken from us by war.

Kings come home reminded me of the warm whispers of the ancestors who welcome you home the moment you set foot at the motherland, an instant relief of belonging. But also of the pain, the heartache of losing family members you haven’t seen in years and you don’t get to kiss goodbye.

This play to me felt like an ode to our motherland, may we remember her, may we be united ✊🏾👑✨"

- Ariela Osaria Roque (Amsterdam ITA)

Ook was het alsof ik naar een wereld zat te kijken die niet echt bestond, een fictieve plek of innerlijke wereld waar het verlangen naar thuis collectief gevoed wordt. Heel tof en aanlokkelijk. Nu deze ochtend denk ik:

Thuis is een overtuiging (voor sommigen stevig gedragen door en gebed in een community of collectief samenzijn en/of vertrekpunt) en voor sommige nazaten van de diaspora misschien wel een eeuwig verlangen en een eeuwige zoektocht waarin je soms toch even land.

💜

- Esther Duysker (Amsterdam ITA)

De voorstelling is licht. Ze danst en bokst en zweeft. Op elk moment kan je inzoomen op een van de performers en daar gebeurt altijd iets. Ze hebben elk zoveel power en persoonlijkheid. Allemaal dragen ze een eigen verhaal. Allemaal zoeken ze hun eigen weg. Telkens stijgen er losse zinnen op uit de cacafonie, die even oplichten en blijven hangen, als een waarheidsballonnetje, en dan weer plaatsmaken voor de volgende. Er is een collectief in beweging, een collectief dat elkaar soms blindelings verstaat en dan weer in hilarische of hartbrekende begripsverwarring vastloopt.

De voorstelling is ook zwaar. Zoveel verlangen naar dat mythische thuis, zo moeilijk om er te komen. Het geweld dat deze mensen over de halve wereld heeft neergesmeten blokkeert ze nu op de reis terug. De simpele, menselijke wens om te zien waar je vandaan komt stuit vanaf de eerste stap op systemen van controle en uitsluiting.

De voorstelling is een ontroerende, soms grappige, soms feestelijke en altijd strijdbare kaleidoscoop van mensen in beweging. Choreografie, muziek, dans en poëzie komen als vanzelf uit het collectief tevoorschijn. De sfeer van alle kleuren zwart neemt de schouwburg over.

Maar die reis… Het verlangen zo sterk, de aankomst zo ver weg.

Daarom liep ik in de regen van dit koude land melancholiek naar huis.

- Chris Keulemans (Schouwburg Utrecht)

Geboren en getogen in de kolonie Suriname in een drietalige familie met nog vele talen in de samenleving om mij heen, met nazaten van de verschillende door Nederland gekoloniseerde volkeren. Gebrainwashed door een witte westerse superioriteit, die op den duur moest wijken voor mijn diepgewortelde drang naar het vinden van waarheid, het hervinden van mijzelf, mijn geschiedenis en mijn medemensen in de wereldwijde kolonisatie. Een proces waar ik nog steeds in zit en waarschijnlijk in zal blijven tot mijn dood. Met plezier”.

- Andre Reder voor de Theaterkrant lees volledige recensie via link. (Rotterdam Theater Zuidplein)

“Kings come home is an ever-evolving work, much like the stories it tells—a collection of interwoven narratives that, while separate, flow into one another in a way that mirrors the migrant experience. The play beautifully captures the complexity of belonging, exploring how living or growing up in a place that isn’t truly yours shapes your sense of identity and fuels your search for home. The characters, still in the process of discovery, feel as though they are on the cusp of finding their place, and you get the sense that their journey to “home” will unfold over time, only we won’t get to see it. Directed in a way that immerses the audience in a similar sense of confusion and longing, Kings makes you feel as if you, too, are searching alongside the characters, never quite sure where you belong, but knowing that the journey itself is just as important as the destination."

— Elizabeth Fransisco (Schouwburg Haarlem)

With gratitude & love".

- Eve Hopkins (Schouwburg Haarlem)

“ Kings come home… De titel zegt het al.. Het is zowel een vraag als een opdracht, maar voelt ook als een smeekbede. In deze tijd waar zoveel van ‘onze mensen’ zich steeds meer en meer bezighouden met de vragen: Wie ben ik, waar kom ik vandaan en waar ben ik thuis bied dit stuk van Ira Kip en Winston Bergwijn een mooi & intiem perspectief. Het stuk begint in het donker. Er zakt een balk uit de lucht en de silhouetten van een groep mensen (die daarop zitten) worden langzaam zichtbaar. De groep neuriet een voor mij maar al te bekende song: By the rivers of Babylon. Een oud rastafari nummer wat ik voor het eerst hoorde toen ik nog heel klein meisje was. De tekst is zwaar en verteld het verhaal van de Israëlieten die in ballingschap naar Babylon waren ontvoerd. Het zet de toon. Ik voel me verbonden met de cast members, die allen een andere taal spreken en elkaar toch allemaal begrijpen en soms ook weer niet…. Die er allemaal anders uitzien, maar allemaal zo vreselijk op elkaar lijken. Ik voel de emotie en herken mezelf in elk van hen. De broeders, zusters, moeders, vaders, ooms tantes, neefjes nichtjes. Ze hebben onenigheid, maar zijn het over 1 ding eens: Ze willen naar huis. Maar als ze daar ooit aankomen, zullen ze zich er dan ooit thuis voelen? Die zoektocht is iets wat mij dagelijks bezighoudt. That need for belonging.. to a place, a people. Ik hoop dat we het ooit vinden, ik gun het ons zo”

— Natasha Slagtand (Rotterdam Theater Zuidplein Premiére)

“KINGS…come home maakt indruk en toont potentie als een voorstelling waarbij dialoog, taal, dans en zang verweven is en in deze vorm voor mij vaker op het podium mag verschijnen. Hoewel het even duurde om erin te komen, ontvouwde zich een verhaal dat boeit en diep weet te raken. Het spel kenmerkt zich door een afwisseling van prachtige, poëtische zinnen en dynamische choreografieën, wat de voorstelling visueel interessant en ritmisch aangenaam maakt. De rol van de vader viel in de choreografie soms op, de speler loogde wat onzeker in beweging. De keuze om met verschillende talen te werken, gaf een emotionele laag versterkte het gevoel van verbondenheid en identiteit. De monologen, met name die van de terug keer naar Eritrea raakte een gevoelige snaar, net zoals het speelse en toch intense 'knock knock'-moment van een vader die terug keerde naar Jamaica. De scènes waren mooi en toch had ik behoefte aan meer verdieping om het verhaal nog meer zeggingskracht te geven. De scenografie was simpel maar doeltreffend, al zou een intensievere inzet van belichting extra dynamiek kunnen toevoegen. Al met al een prachtig verhaal dat indruk maakt en nog aan kracht kan winnen naarmate het groeit.”

— Tania Christina Monteiro (Rotterdam Premiére Theater Zuidplein)

"KINGS…come home is een voorstelling die je niet zomaar in één keer kunt doorgronden; het laat een rijkdom aan indrukken achter, fragmenten die los van elkaar staan en die ik later voor mezelf aan elkaar probeerde te weven. Ik voelde dat het me diep raakte, al kon ik nog niet meteen benoemen wat het precies was. Het verhaal voelde als een confrontatie met jezelf, een moment van besef dat de plek waar je bent misschien niet écht je thuis is, dat je al te lang ver van huis bent geweest, of dat het bijna te laat lijkt om terug te keren. Via de spelers in KINGS…come home zag ik een verhaal vol frustratie, irritatie, en de stress die dit besef met zich meebrengt, maar ook het inzicht dat het eigenlijk nooit te laat is om "thuis" te komen. Je bent altijd een Koning en je kan altijd naar huis waar je ook als Koning onthaalt zal worden. Ik herken deze strijd om me heen, zelfs binnen mijn eigen familie, evenals de berusting die volgt wanneer je trots bent op de plek die je als thuis beschouwt. Het betekent dat je de obstakels en barrières van thuiskomen moet omarmen om werkelijk (van) “thuis" te kunnen zijn en je verbonden te voelen met waar je vandaan komt. Wat ik bijzonder vond aan de voorstelling is hoe iedereen op het podium zwart is, maar elk personage een andere taal spreekt. Dit weerspiegelt wat ons als volk is overkomen: een diaspora van uiteenlopende stammen, door elkaar gemengd, en toch begrijpen we elkaar. Onze verbinding zit niet alleen in de taal maar ook in lichaamstaal, in hoe we naar elkaar kijken, hoe we samen bewegen. Zoals de personages aan het begin de koffers in- en uitpakken, dat symboliseert voor mij de essentie van onze diaspora. We zijn op onze eigen manier iets aan het pakken en “unpacken” en daardoor hetzelfde ondanks dat het lijkt alsof we heel anders zijn. Soms begreep ik niet volledig wat de kleuren of de plaatsing van de acteurs in de ruimte betekenden, mede daardoor besefte ik ook dat KINGS…come home je vooral uitdaagt om het te voelen en het kijken los te laten; dan komt het echt binnen".

- Virgil Omskerk (Rotterdam Premiére Theater Zuidplein)

- Renata Parkinson (Schouwburg Haarlem)